Nieuws
Een bijzonder feest! Feest? Feest!
60 jaar getrouwd! Dat kun je met recht bijzonder noemen en ook echt iets om te vieren. De invulling van de dag was gemaakt, de zaal en DJ afgesproken, de uitnodigingen lagen bij de drukker, adressen werden verzameld, 75 mensen om dit bijzondere jubileum mee te vieren. Kortom: het zou een groots feest worden!
Toen kwam Corona, het land ging in overlevingsstand en iedereen moest zich aan beperkende regels houden: anderhalve meter afstand, aantal mensen dat op bezoek mag komen, de blaren op de handen wassen. Het hele feestplan viel in duigen; geen zaal, geen familie en vrienden, geen dansen met elkaar. Het zag er naar uit dat ze deze dag alleen in hun appartement moesten doorbrengen. Hoe anders was het 60 jaar geleden en hoe anders was de bedoeling geweest!
Hun drie dochters bedachten, binnen de toen geldende regels, een alternatief programma om deze dag niet zomaar voorbij te laten gaan. Met zijn drieën op koffievisite, kleinkinderen online met felicitaties, diner in klein gezelschap én een muzikaal cadeau.
De eerste uitdaging was al met zijn drieën op de koffie komen: één dochter woont in het buitenland en lange tijd was onzeker of zij wel kon komen. Landsgrenzen over de weg en door de lucht waren gesloten. En als er al iets kon, was er quarantainetijd aan gebonden. Daags van te voren kon er wél een vlucht geboekt worden en met wat kleine hindernissen (verkeerde paspoort bij je hebben bleek bij inchecken, dus omboeken en paspoort ruilen terwijl je een uur van het vliegveld woont) toch in de ochtend geland om strak om 11.30 bij de ouders aan te bellen voor koffie en taart. Tranen van blijdschap en verrassing bij het diamanten echtpaar. Gelukt en geluk!
De tranen waren nog niet opgedroogd, de taart maar net aangesneden of een volgende verrassing kwam luidruchtig binnen: met de accordeon voorop “Lang zullen ze leven” spelend, kwam een levend cadeau: Die Liedjes! Weer tranen, want als “oude bekende” van de familie was dat extra leuk, ook voor ons.
Onder het genot van de koffie en taart werd er meteen lekker meegezongen en gedeind door ouders en dochters op “Daar bij die molen”. Bij het lied “Ik heb je voor het eerst ontmoet, daar bij de waterkant” kwam het verhaal waar Meneer en Mevrouw elkaar echt voor het eerst ontmoet hadden: namelijk op de kermis in Overasselt. De tekst werd natuurlijk meteen aangepast.
De stemming zat er goed in en herinneringen werden opgehaald: “Weet je nog dat we altijd op zondag gingen dansen? Ja, zo ging dat in die tijd.” Nou, dan speelt Die Liedjes natuurlijk “Foxie Foxtrot” waarop Meneer hoffelijk de hand reikt naar zijn vrouw om samen even te dansen….wel op anderhalve meter afstand van ons. Het is dan 12.15 uur en Meneer en Mevrouw zwieren genietend door de kamer. Later wagen zelfs de dochters met hun vader een dansje op Nederlandse, Duitse en Engelse evergreens en iedereen zingt mee, al is het maar “lalala” tekst: die is altijd goed. Genieten met zijn allen, zo vroeg kan een feest beginnen!
Na enkele verzoeknummers komt nog een speciale wens van Mevrouw: “De “Ave Maria” die je ook bij de bruiloft van een van onze dochters gezongen hebt: omdat het een bijzonder lied is dat bij vele gelegenheden gezongen wordt, dus er ook vandaag bij hoort.” Oeh, even omschakelen, maar ons motto is: “Roept u maar, u vraagt, wij draaien”. Dus wordt de gitaar omgehangen en in een emotievolle stilte wordt Maria bezongen met een traan in de stem.
Een heel bijzonder moment, voor bijzondere mensen op een bijzonder feest. Want dat was het!
Een bijzondere kerst...
Een nieuw gezicht op de verpleegafdeling. Mevrouw kijkt blij verrast naar onze kerstjurk met petticoat en nog blijer naar de gitaar en accordeon. “Oh, jullie komen zingen, wat fijn, ik zing al jaren de altpartij in het dorpskoor.” Haar dochter reddert een beetje: “Kom maar hier zitten, mam, dan schenk ik vast een kopje koffie in.” We stellen ons voor en maken een praatje. Het blijkt dan dat niet Moeder hier is komen wonen, maar dat Vader sinds drie weken hier verblijft. Moeder komt elke dag op bezoek bij haar man, bij toerbeurt gebracht door haar dochters en zonen. Oei, heftig om je man te moeten wegbrengen omdat het thuis niet meer gaat. Mevrouw is echter heel positief: “Ze zorgen hier goed voor hem en ze doen ook activiteiten, zoals gisteren een kerstdiner en nu dat jullie komen.”
Mevrouw geniet zichtbaar en zingt alle coupletten van de oude kerstliedjes mee én met een tweede stem! Daar geniet dochter ook weer van, dat moeder ook haar verdriet om de situatie kan vergeten. Prachtig! Zo betekenen we ook iets voor de mantelzorgers en partners.
Inmiddels komt de verzorgster meneer naar de huiskamer brengen. Fris gewassen en geschoren en netjes aangekleed, maar doodmoe van die activiteit, laat hij zich in zijn fauteuil naast zijn vrouw vallen. Zijn boterham en koffie staan klaar, maar hij zit eerst nog bij te komen met gesloten ogen en luistert wat naar de muziek. Langzaam zie je hem bijtrekken en komt reactie op de muziek: tikken met voet en hand op de maat. Inmiddels zijn we bij de vlottere muziek aangekomen; ‘Marina zwaait met de rokken’ en ‘Daarbij die molen woont nog steeds een meisje’.
Een verzorgster neemt een bewoner bij de hand en nodigt hem uit voor een dansje en ook moeder en dochter wagen zich op de vloer. Vader zingt inmiddels mee: ‘Daar woont het meisje waar ik zoveel van hou!’ Tegen het einde van het lied leidt dochter haar moeder terug naar haar stoel maar vader ziet zijn vrouw komen en staat al zingend op om nog een rondje met haar te dansen. Blij kijken ze elkaar aan, de tijd is even teruggedraaid; het moment van vroeger toen ze samen dansten, was er weer even. Een gezamenlijke herinnering opnieuw beleven. Wat een fantastisch moment!
Wij zingen door, met kippenvel op de armen. ‘Daar bij die molen’ heeft er plotseling een couplet bij. Dochter filmt haar vader en moeder terwijl de tranen over haar wangen stromen: ‘Zo heb ik ons pap sinds anderhalf jaar niet meer gezien, wat fijn dat jullie dit door de muziek en sfeer oproepen en mogelijk maken. Wat geweldig ook voor ons Mam! Hier kunnen we lang op teren.’
Na het extra couplet is het echt op voor meneer en gaat hij weer zitten. ‘Och, meiske toch’, zegt hij tegen Diane, ‘Vroeger danste ik de hele avond, maar nu ben ik na één liedje al kei-kapot, maar ‘kheb wel genoten!’
En wij allemaal met hem mee…
Vrijdagochtend...
Verrassingsoptreden voor M(85) in het ziekenhuis! We hebben geen telefoontje gekregen: we kunnen gaan! Op de nierdialyse afdeling in het ziekenhuis liggen mensen 4 uur lang aan het apparaat en dat vaak 3 keer in de week. Het is vermoeiend, mensen liggen wachtend, tv kijkend, slapend, soms lezend, een enkeling heeft “bezoek”.
De verpleging verwacht ons en we sluipen de afdeling op.
Met ‘La Montanara”, een lied dat hij zelf vroeger veel zong, komen wij langzaam dichter bij het bed waar M ligt te doezelen. Met grote ogen draait zijn hoofd richting het geluid, verbaasd en verrast over wat hij hoort. Als hij ziet dat zijn nichtje voor hem staat te zingen, schiet hij helemaal vol, tranen lopen over zijn wangen. Emotioneel zegt hij wel 10 keer: “Och, wat mooi dat jullie dit komen doen, meisje toch!” Wij kunnen amper doorzingen, er klinkt een klein barstje in de berg, zó grijpt ons zijn vreugde over ons bezoek aan. Wat is een geweldig idee, wat dankbaar om te mogen doen, wat fijn dat de verpleging medewerking en toestemming gaf.
Waar we een half uurtje zouden komen, zijn we uiteindelijk dik een uur op de dialyseafdeling. Verpleging doet meezingend het werk, geven op post-it’s de verzoeknummers door van mensen van de andere kant van de afdeling die ons ook horen en meegenieten. Daar gaan we natuurlijk ook even naar toe om hun lied voor en met hen te zingen. De verzoeknummers zijn net zo divers als er mensen op die afdeling zijn: Duitse schlagers, Engelse Evergreens en Hollandse liedjes van Amsterdam komen voorbij. Het Molukse lied dat we voor een meneer zongen werd met een derde stem aangevuld door zijn vrouw!
Een bijzondere ochtend!
Muziek aan bed...
Op de verpleegafdeling ligt iemand erg ziek op bed, hij kan niet bij de activiteit in de woonkamer zijn. Natuurlijk spelen we na afloop speciaal voor hem op de kamer aan bed een paar liedjes waarvan we weten dat hij ze de andere keren meezong.
Hij krijgt tranen in de ogen als we zachtjes zingend binnenkomen. Een dankbare glimlach verschijnt op zijn gezicht, hij ligt zichtbaar te genieten. Na afloop komt er een hand net boven de dekenrand uit en vingers zwaaien ons gedag. De volgende keer is hij er niet meer.